Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Κατερίνα Γώγου



Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ...

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, το 1993, που η Κατερίνα Γώγου έφυγε, μα δεν ξεχάστηκε. Για τους πολλούς περνά και θα εξακολουθήσει να περνά από τις οθόνες τους σαν η αιώνια υπηρετριούλα και το έξαλλο πλουσιοκόριτσο στις μαυρόασπρες ταινίες της Finos films. Για κάποιους άλλους είναι οι στίχοι της που σηματοδοτούν μια ολόκληρη εποχή άρνησης κι ακόμα μας μιλούν πότε με ψιθύρους και πότε ουρλιάζοντας. Κάποιοι ρομαντικοί κι αλαφροΐσκιωτοι φίλοι της ίσως να την νιώθουν καμιά φορά να περνοδιαβαίνει σα σκιά στην πλατεία Εξαρχείων και στη Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη.

Κανείς απ΄ όσο γνωρίζω δεν έγραψε μια βιογραφία της και δεν σκοπεύω βέβαια να το κάνω εγώ εδώ, ένα μικρό αφιέρωμα μόνο στη μνήμη της. Αν είναι να μιλήσει κανείς για την Κατερίνα ας το κάνει καλύτερα κάποιος που τη γνώρισε καλά και βαθιά και ας βιαστεί, γιατί κι οι φίλοι της, "τα μαύρα πουλιά", είναι βιαστικοί σαν εκείνη, όπως ο Γιάννης Σκανδάλης που έφυγε ένα χρόνο μετά από εκείνη...

Ίσως όμως και να μην έχει σημασία, όπως έλεγε η Κατερίνα οι ρίζες δεν είναι για να επιστρέφουμε σ αυτές, αλλά για να βγάζουν κλαδιά...

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΡΧΙΑ


Ο εθνικισμός είναι κομμάτι της ιδεολογίας των κρατούντων.


Μιας ιδεολογίας που παρουσιάζει έναν κόσμο ψεύτικο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα όσων ελέγχουν, εξουσιάζουν, εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους ανθρώπους, που έχουν μαντρώσει εξαναγκαστικά στα εθνικά σύνορα. Στις νοητές και ανόητες εκείνες αυταπάτες, που καλλιεργούνται με την δήθεν εδαφική κυριαρχία και ανεξαρτησία, αλλά που στην πραγματικότητα αφορούν τα «χωράφια» και τα κτήματα των εξουσιαστών κι εκμεταλλευτών.

Σ' αυτά τα εδαφικά όρια, οι υποδουλωμένοι πρέπει να αισθάνονται προνομιούχοι, «ανώτεροι» και έτοιμοι να εξοντώσουν τους γείτονές τους (που κι αυτοί βρίσκονται στην ίδια κατάσταση) που οι εξουσιαστές υποδεικνύουν ότι δήθεν τους επιβουλεύονται. Με τους πολέμους, τις εντάσεις και τις κατασκευασμένες ένθεν και ένθεν απειλές κατά της «εδαφικής ακεραιότητας», οι κυρίαρχοι λύνουν τις μεταξύ τους διαφορές ενώ απλώνουν τα κρατιστικά ιδεολογικά δεσμά τους στους εξουσιαζόμενους.

Σ' αυτά τα όρια, όπου προσπαθούν να επιβιώσουν εκατομμύρια άνθρωποι, τα κράτη φτιάχνουν συνεχώς νόμους και θεσμούς, μηχανισμούς, συστήματα ελέγχου και επιβολής ενώ εξαπολύουν τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς προκειμένου να αντιμετωπιστεί κάθε κίνηση, δράση και διάθεση αντίθεσης των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

ΦΑΣΙΣΜΟΣ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ


Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, αποτελεί μια κοινή πρακτική των σοβαρών μελετητών, να κατατάσσουν τις κυριότερες δυνάμεις του αυταρχικού εθνικισμού στην Ευρώπη υπό την κατηγορία της «ριζοσπαστικής Δεξιάς». […] Η ανάγκη προσαρμογής σε μια θεμελιακή διαφορετική κατάσταση σήμαινε ότι αυτές οι ομάδες, οι οποίες ελπίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν κάποια θέση μέσω του ανταγωνιστικού εκλογικού παιχνιδιού στις σταθερές δημοκρατίες, έπρεπε να διαφοροποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις τους, έτσι ώστε σε αντίθεση με τον ιστορικό φασισμό ή με τον πιο αυθεντικό νεοφασισμό, να δηλώνουν ανοικτά ότι βρίσκονται στην άκρα Δεξιά του πολιτικού φάσματος. […] Στο βαθμό που τέτοιες ομάδες στρέφονται κυρίως εναντίον των μεταναστών, μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου κοινοβουλευτισμού». ( Στάνλεϊ Πέιν, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ, Νεοφασισμός: Ο Φασισμός του Μέλλοντος μας)

«Όποτε εμφανίζονται σοβαρές κρίσιμες περίοδοι, οι ριζοσπαστικές δεξιές και αριστερές δυνάμεις χρησιμοποιούν τα δημοκρατικά δικαιώματά τους για να εγκαθιδρύσουν μια ιδιαίτερη ή μάλλον ολοκληρωτική κυριαρχία». (Max Horkhaimer)

Μία άκαμπτη και δογματική ερμηνεία γεγονότων, στάσεων και συμπεριφορών, είτε συλλογικών, είτε ατομικών, σίγουρα δεν απέχει διόλου από μια προσέγγιση της πραγματικότητας μέσα από παραμορφωτικούς καθρέπτες.

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΝ ΚΑΙ Η ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ



Το κείμενο που ακολουθεί προσπαθεί να τοποθετηθεί σε ζητήματα που, έτσι κι αλλιώς, έχουν αναφερθεί από πολλούς πολέμιους της ελευθερίας και της αναρχίας.

Αν ασχολούμαστε, όσο πιο συνοπτικά μας επιτρέπει ο διαθέσιμος χώρος μιας εφημερίδας, είναι γιατί οι απαξιωτικές, προς την κοινωνία και την κοινωνική δράση, απόψεις κυκλοφορούν μέσα σε ομαδοποιήσεις και παρέες που έχουν αναδειχθεί μέσα από την ζωντάνια των συγκρούσεων ενάντια στο κράτος και τις επιλογές του.

Οι απόψεις αυτές, ντυμένες με έναν «επαναστατικό τσαμπουκά», στην πραγματικότητα διαπνέονται από έναν ακραίο αριστερό εξουσιαστικό λόγο. «Τίποτα το σημαντικό ως εδώ», θα μπορούσε να ειπωθεί και θα συμφωνήσουμε.

Ναρκωτικά, ψυχότροπες ουσίες εξάρτηση. ΄Ενα ακομα μέσο για την επιβολή της κυριαρχίας και για το προχώρημα των σχεδιασμών της


Στη μακραίωνη ιστορία της η εξουσία εφευρίσκει και χρησιμοποιεί μέσα για τη πλήρη καθυπόταξη των ανθρώπων. Η εξαθλίωση των ανθρώπων και η υποταγή από τους κυρίαρχους δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη σωματική και ψυχική βία .

Η ψευδαίσθηση ελευθερίας που έχουν καταφέρει να επιβάλλουν οι κυρίαρχοι δίνει το δικαίωμα να διαλέξεις το τρόπο καταστολής και εξαθλίωσης.

Αυτό γίνεται με την εξάρτηση των ανθρώπων από τη μισθωτή δουλεία, με την ανάθεσης της ζωής σε άλλους, με κατασκευασμένα από την εξουσία ιδεολογήματα για να δημιουργούν με χίλιους δυο τρόπους εξαρτημένους ανθρώπους, ώστε οι κυρίαρχοι να μπορούν να επιβάλλονται.