Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Από τη ζοφερή δεκαετία του 1950 στην έκρηξη του 1960 και την απριλιανή δικτατορία


Με την ήττα όλου γενικά του λαϊκού κινήματος το 1949, άρχισε μια περίοδος κατά την οποία δεν μπορεί να γίνει λόγος όχι μόνο για οποιαδήποτε ελευθεριακή επαναστατική δράση, αλλά γενικά για ύπαρξη ακόμα και ρεφορμιστικής αριστερής δράσης. Το αστυνομικό και τρομοκρατικό κράτος της δεξιάς βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη, οι φυλακές και οι τόποι εξορίας γεμάτοι, οι εκτελέσεις, οι στημένες δίκες και οι σκευωρίες σε ημερήσια διάταξη και κάθε προοδευτική άποψη και κίνηση υπό ανηλεή διωγμό. Από την άλλη, στις αρχές της δεκαετίας του 1950 άρχισε μια νέα αστική οικονομική ανάπτυξη με αμερικανικά κεφάλαια (και στόχους φυσικά), κυρίως στον οικοδομικό τομέα αλλά κα στο χώρο της ναυτιλίας.


Στο διάστημα αυτό και μέχρι το 1953, περίπου, δεν μπορεί να γίνει λόγος για κανένα κίνημα. Από εκείνο το χρόνο και μετά τον τόνο έδωσαν βασικά οι φοιτητικές κινητοποιήσεις και με φοιτητικά αιτήματα αλλά, κυρίως, με αφορμή τα γεγονότα στην Κύπρο. Οι συγκεντρώσεις για το Κυπριακό συνεχίστηκαν μέχρι το 1956 και μέσα σε αυτά τα τρία περίπου χρόνια έγιναν πάμπολλες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις πολλές από τις οποίες κατέληξαν σε άγριες συγκρούσεις με τη αστυνομία με τραυματίες, συλλήψεις κ.λπ., όπως αυτές στις 20 Αυγούστου 1953, 14 Δεκεμβρίου 1953, 9 Μαΐου 1956, που αποτέλεσαν και το αποκορύφωμα με 5 νεκρούς, 4 διαδηλωτές και έναν αστυνομικό, εκατοντάδες τραυματίες κ.λπ. και στις 3 Μαρτίου 1937 με επεισόδια έξω από την Αγγλική πρεσβεία μετά το θάνατο του Γρ. Αυξεντίου. Βέβαια, το βασικό αίτημα όλων αυτών των κινητοποιήσεων ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η αποχώρηση των Άγγλων κ.λπ. Δεν υπήρχε κανένα ριζοσπαστικό αίτημα. Ίσως, αν και δεν είμαστε σίγουροι, λόγω της έλλειψης υλικού, ντοκουμέντων αλλά και αναλύσεων από πλευράς των αναρχικών, κάποιοι από τους συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις αυτές να ριζοσπαστικοποιήθηκαν παραπέρα…

Από εκεί και μετά έχουμε εμφάνιση και ένταση γεγονότων κατά τα οποία για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες επιχειρείται μια νέα αμφισβήτηση του κατεστημένου, κυρίως μέσω αγροτικών και εργατικών κινητοποιήσεων.

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

«ΙΟΥΛΙΑΝΑ»: Μια συκοφαντημένη Εξέγερση


Όπως ήδη έχουμε αναφερθεί [σε προηγούμενο φύλλο της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ] το χρονικό διάστημα που περιλαμβάνει την δεκαετία του 1960 συνδέεται με μια σειρά από ανακατατάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλη αυτή η παγκόσμια κινητικότητα σχετίζεται με τους επαναπροσδιορισμούς των στόχων της κυριαρχίας.


Ως εκ τούτου έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή η περίοδος, επειδή μέσα από την ανάλυση και κατανόησή της μπορούμε να αντιληφθούμε πραγματικότητες και καταστάσεις, που έχουν οδηγήσει στις σημερινές συνθήκες. Επειδή, υπάρχει μια αλληλουχία γεγονότων και καταστάσεων, αιτίων και αποτελεσμάτων που είναι δυνατό να εξηγήσει την πορεία της κυριαρχίας, αλλά και τη σημασία των κοινωνικών απελευθερωτικών αγώνων.

Αυτές οι ανακατατάξεις ήταν προϊόντα διεργασιών και ανταγωνισμών μέσα στους κόλπους της παγκόσμιας κυριαρχίας, που όντας διασπασμένη σε δύο βασικά τμήματα, το «δυτικό» και το «ανατολικό», έχει αποδυθεί σε μια έντονη προσπάθεια ελέγχου και αύξησης των ζωνών επιρροής τους στον πλανήτη.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Η δράση των αναρχικών μετά το τέλος της Κοινωνικής Επανάστασης στην Ισπανία και ο Φραντσίσκο Σαμπατέ


Το κείμενο αυτό είναι μια συνοπτική παρουσίαση του αντάρτικου αγώνα στην Ισπανία από το 1939 μέχρι το 1960. Πρόκειται για μια περίοδο που σημαδεύεται από τη δράση του Φραντσίσκο Σαμπατέ Λιόπαρτ και των συντρόφων του. Είναι μια ελάχιστη συνεισφορά στη μνήμη όλων όσων δεν έσκυψαν το κεφάλι. Σ’ όλους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους παλεύοντας για την πανανθρώπινη ελευθερία, με το κεφάλι ψηλά και με ανιδιοτέλεια, για την Αναρχία.

Ο Φρανσίσκο Σαμπατέ γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου του 1915 στην πόλη Χοσπιτέλ ντε Λιομπραγκάτ που βρίσκεται στα περίχωρα της Βαρκελώνης. Οι γονείς του, αγνοώντας το καθεστώς που επικρατεί, τον στέλνουν στο σχολείο-οικοτροφείο Ντυράν Χομ της Βαρκελώνης. Αυτό διευθύνεται από μοναχούς οι οποίοι επιβάλουν στρατιωτική πειθαρχία, σωματικές τιμωρίες και πολλές ταπεινώσεις στους μαθητές, μετατρέποντας μ’ αυτόν τον τρόπο το ζοφερό ίδρυμα σε φυτώριο επαναστατών.

Ο Σαμπατέ δεν αντέχει και πολύ σ’ αυτό το περιβάλλον. Έτσι μια μέρα σκαρφαλώνει σ’ ένα δέντρο της αυλής, πηδά τον αυλόγυρο και το σκάει για το σπίτι του. Εκεί δηλώνει στους γονείς του ότι δεν ξαναγυρίζει πίσω κι ότι, αν το επιχειρούσαν, θα το ξανάσκαγε κι αυτή τη φορά για πάντα. Μ’ αυτό τον τρόπο «ξεμπέρδεψε» με το σχολείο και πήγε παραγιός σε έναν υδραυλικό για να μάθει την τέχνη.

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ


(Όπου τα δανεικά εργαλεία γίνονται δεκανίκια της εξουσίας…)


Στο δρόμο για την αναρχία δεν υπάρχουν δόγματα και ιδεολογίες. Δεν υπάρχουν προκατασκευασμένες συνταγές και έτοιμες λύσεις. Προ πάντων, δεν ταιριάζουν …δανεικές μέθοδοι και μέσα, τα οποία είναι συνυφασμένα με την εξουσιαστική ιδεολογία. Και όταν λέμε εξουσιαστική ιδεολογία δεν αναφερόμαστε μόνο στην ατόφια εκδήλωσή της αλλά και στις αριστερές, σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές εκδοχές και παραλλαγές της.

Μέσα στον αγώνα των αναρχικών είναι και η διαρκής αναζήτηση και συγκέντρωση εμπειριών μέσα από τις οποίες ξεπηδούν και γίνονται επανα-οικειοποιήσιμα ορισμένα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά, τόσο από τους ίδιους, όσο και από τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Χαρακτηριστικά τα οποία είναι ικανά να συμβάλουν στην καταστροφή των θεσμών και μηχανισμών καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Όμως, ο αναρχικός αγώνας είναι, ταυτόχρονα, και μια διαρκής πάλη για το ξεκαθάρισμα με το λόγο και την πράξη αυτών των απελευθερωτικών χαρακτηριστικών.

Ήδη με την αναφορά μας –λίγο πιο πάνω– στην αριστερά είναι αναμενόμενη μια έντονη «αντίρρηση». Η «αντίρρηση» αυτή προέρχεται από όσους τοποθετούν θεωρητικά (αλλά και πρακτικά) την αναρχία ΜΕΣΑ στην αριστερά, ισχυριζόμενοι πως αποτελεί κομμάτι της.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Αναρχία και αλήθεια


«Ψεύδεσθαι ανελεύθερον. Αλήθεια γενναίον».

(Απολλώνιος ο Δύσκολος)

Αν χρειάζεται να κάνουμε αναφορές στην αλήθεια είναι επειδή αυτή αποτελεί ένα καθοριστικό συστατικό της αναρχικής στάσης και προοπτικής. Αυτό σημαίνει πως αναρχία και αλήθεια είναι ουσιαστικά ταυτισμένες.

Αλήθεια δε, είναι η αποτύπωση με λόγια και έργα (γραπτά και άλλα) των γεγονότων που έχουν συμβεί και τα οποία αποσκοπούν στην διατήρηση της ατομικής, της συλλογικής, αλλά και της οικουμενικής μνήμης. Από αυτή την άποψη η αλήθεια έχει σχέση με την αποτύπωση της πραγματικότητας («Ελευθέρου ανδρός εστίν αεί τ’ αληθή λέγειν») με όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρο τρόπο.

Σε ατομικό, πάλι, επίπεδο η αλήθεια σχετίζεται με την ειλικρίνεια. Η μη απόκρυψη ή η παραποίηση γεγονότων, όπως και η έκφραση των σκέψεων χωρίς υποκρισία ή υστεροβουλία, είναι αυτό που ονομάζουμε αλήθεια.