Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ


Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε το 1902!!!

Η εσωτερική λογική και η διαύγεια του λόγου του το κάνουν επίκαιρο ακόμα και σήμερα. Ορισμένα σημεία του που αναφέρονται σε ό,τι ίσχυε την εποχή που γράφτηκε το κείμενο, όπως π.χ. η ψήφος στα 21 ή η απαγόρευση ψήφου στους στρατιωτικούς, δεν αλλάζουν σε τίποτα τη σημασία του κειμένου.

Η ενίσχυση της κοινοβουλευτικής δικτατορίας πάνω στους καταπιεζόμενους δείχνει και τη σημασία που αποκτά η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ σαν κίνηση σαμποταρίσματος των εκλογών, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανατροπή και εν τέλει στην καταστροφή του κράτους και την εξάλειψη των εξουσιαστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων. Εννοείται, πως αυτά τα αποτελέσματα δεν τα αποφέρει μόνη της η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, αλλά σε συνδυασμό με εξεγερτικές κοινωνικές πρακτικές τις οποίες –μέσα από διεργασίες σύνθεσης– στηρίζει, αλλά και από τις οποίες στηρίζεται.

Οι απειλές των εξουσιαστών για δήθεν επιβολή ποινών, σε περίπτωση που κάποιος δεν ψηφίσει, αποδείχνονταν κενές, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις όπου η αποχή ήταν μεγάλη. Κανένα κράτος δεν είχε τολμήσει να προχωρήσει στην επιβολή ποινών σε χιλιάδες άτομα που δεν ψήφιζαν. Τώρα μάλιστα που αυτό το ζήτημα είναι ξεκαθαρισμένο, ακόμα και στο πλαίσιο των νομοθεσιών τους, γίνεται κατανοητό πως οι όποιες απειλές αποσκοπούν στον εκφοβισμό. Ήδη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια τα ποσοστά της αποχής, των άκυρων και των λευκών ψηφοδελτίων έχει ξεπεράσει το 30% αυτών που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους.

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Οι εκλογές ως νομικός μηχανισμός


Το κείμενο που ακολουθεί είναι δυο αποσπάσματα κειμένων από την μπροσούρα “Οι αναρχικοί και οι εκλογές”. Η μπροσούρα είναι μετάφραση της ομότιτλης γαλλικής που έβγαλε η ομάδα”Volonte Anarchiste” και μετάφρασε στα ελληνικά ο αναρχικός δικηγόρος και νομικός Βασίλης Καραπλής (έκδοση Ελεύθερος Τύπος, 1981). Σε κάποια σημεία έχει διασκευαστεί σύμφωνα με τα πιο σύγχρονα κι ελλαδικά δεδομένα.


Η διενέργεια των εκλογών συνίσταται στο ότι, δια της ψήφου, δίνεται μια εντολή. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δυο μηχανισμοί που πρέπει να διακρίνουμε:

1. Η ψήφος:

Η ψήφος είναι μια ετυμηγορία, μια «ευχή» που εκφράζει καθένα από τα πρόσωπα που καλούνται να εκφέρουν μια γνώμη.

Η λέξη λοιπόν ορίζει μια τεχνική διαδικασία που παίρνει αρκετές μορφές. Οι αναρχικοί άλλωστε δεν είναι γενικά αντίθετοι στην τεχνική διαδικασία της ψήφου αυτή καθαυτή, με την έννοια της ενδεικτικής ψήφου που δεν έχει αναγκαστικές συνέπειες παρά μόνο για κείνους που το θέλουν.

Αναρχικός κομμουνισμός και εκλογές


Σκέψεις και προτάσεις

Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 2003 ως συνεισφορά στην όλη συζήτηση στη Χιλή σχετικά με τις τότε επερχόμενες τοπικές εκλογές και τον τρόπο με τον οποίο πολλοί σύντροφοι θελήσαμε να αφιερώσουμε το κύριο βάρος της δράσης και των μέσων που διαθέταμε (οικονομική κατάσταση και έμψυχο υλικό) στην αντιεκλογική προπαγάνδα. Επίσης, την ίδια περίοδο διεξήχθη μια συζήτηση καθώς αρχίζαμε να συμμετέχουμε στις εκλογές σε πανεπιστήμια, σχολεία, συνδικάτα και κοινοτικές οργανώσεις και μερικοί διακήρυξαν ότι οι αναρχικοί τάσσονται ενάντια στην ψηφοφορία οποιασδήποτε μορφής. Μερικά από τα ζητήματα που θίχτηκαν στη συζήτηση αυτή εμφανίζονται επανειλημμένως μπροστά μας και απεικονίζουν βαθύτερα πολιτικά ζητήματα.

Κάθε φορά που διεξάγονται εκλογές, στους τοίχους των δρόμων γράφονται συνθήματα με το όνομα του ενός ή του άλλου υποψηφίου, με το ένα ή το άλλο σύνθημα, με υποσχέσεις ότι, «αυτή τη φορά το εννοούμε, τα πράγματα θα αλλάξουν». Οι άνθρωποι που περνούν από εκεί είναι πολύ καλά εξοικειωμένοι με τη γνωστή αυτή εικόνα, που επαναλαμβάνεται κάθε λίγο και λιγάκι: οι δρόμοι καταλήγουν να βρωμίζουν με όλα αυτά τα σκουπίδια και πλένονται μόνο με τη χειμωνιάτικη βροχή.

Και ανάμεσα σε όλο αυτό το σορό υποψηφίων και συνθημάτων, υπάρχουν, φυσικά, πάντα και συνθήματα που καλούν σε αποχή από τις εκλογές: στο στρατόπεδο αυτό εντάσσεται σχεδόν όλη εκείνη η αριστερά που αυτοχαρακτηρίζεται επαναστατική. Έτσι, αρκετές ομάδες του φάσματος αυτού καλούν τον κόσμο να μην ψηφίσει, κυρίως λόγω της ανικανότητάς τους να κατεβάσουν τους υποψηφίους τους και όχι πραγματικά για οποιαδήποτε άλλα βαθύτερα πολιτικά ζητήματα. Η πρόσφατη εμπειρία του PODEMOS αποτελεί μια καλή απόδειξη γι’ αυτό, όταν μερικοί που κάποτε ήσαν πρωτοπόροι της αντιεκλογικής τακτικής μετατράπηκαν σε υποψηφίους ενός πολιτικού συνασπισμού που σχηματίστηκε τότε. Μερικοί άλλοι θα έχουν περισσότερους λόγους από τα καθαρώς διαδικαστικά ζητήματα. Και εκεί πάλι μπορούμε να βρούμε ένα ευρύ φάσμα λόγων του να μην ψηφίσουμε: από εκείνους που δεν θέλουν να παράσχουν οποιαδήποτε νομιμοποίηση στο Σύνταγμα που κατασκευάστηκε από το καθεστώς Pinochet μέχρι εκείνους που αντιτάσσονται σε οποιαδήποτε μορφή «εξουσίας».