Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Νόαμ Τσόμσκυ: Περί αναρχισμού


Η συνέντευξη αυτή περιλαμβάνεται στο βιβλίο "RADICAL PRIORITIES" που αποτελεί συλλογή άρθρων και συνεντεύξεων του Ν. Τσόμσκυ. Η συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ πρωτοεκδόθηκε στην Αθήνα τον Γενάρη του 1988 από τις Αυτόνομες Εκδόσεις, σε μετάφραση από το αγγλικό πρωτότυπο της Λήδας Πομόνη. Ξανακυκλοφόρησε το Φθινόπωρο του 1996 από τις εκδόσεις για μια Ελευθεριακή Κουλτούρα, που είχαν και την τεχνική επιμέλεια της παρούσας έκδοσης.

Καθηγητή Τσόμσκυ, ίσως θα έπρεπε στην αρχή να προσδιορίσουμε τι δεν εννοείται με τον αναρχισμό - εξ' άλλου η λέξη αναρχία κατάγεται από την ελληνική κατά γράμμα έννοια της απουσίας κυβέρνησης. Αυτοί που μιλούν για αναρχία ή για αναρχισμό σαν σύστημα πολιτικής φιλοσοφίας, πιθανώς δεν εννοούν μόνο ότι η εξουσία, όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, θα πάψει ξαφνικά να υπάρχει από την επόμενη πρωτοχρονιά, ότι δηλαδή θαπάψουν να υπάρχουν αστυνομία, οδικοί κανόνες, νόμοι, φοροεισπράκτορες, ταχυδρομεία κ.λ.π.. Ίσως να σημαίνει κάτι πολύ πιο περίπλοκο απ' αυτό.

Σε ορισμένα από τα παραπάνω σημεία συμφωνώ, σε άλλα όμως όχι. Μπορεί βέβαια να εννοούν, και πολύ καλά κάνουν, όχι αστυνομία, αλλά δεν νομίζω ότι ισχύει το ίδιο και για τους οδικούς κανόνες. Όμως προτείνω ν' αρχίσουμε λέγοντας ότι αν και ο όρος αναρχισμός καλύπτει ένα ολόκληρο φάσμα πολιτικών ιδεών, προτιμώ να τον σκέφτομαι όπως η ελευθεριακή αριστερά και απ' αυτή την οπτική γωνία μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα είδος εθελούσίου σοσιαλισμού, δηλαδή, όπως ο ελευθεριακός σοσιαλιστής, αναρχοσυνδικαλιστής ή αναρχοκομμουνιστής, ακολουθώντας την παράδοση του Μπακούνιν, του Κροπότκιν και άλλων. Αυτοί είχαν στο μυαλό τους μια εξαιρετικά οργανωμένη κοινωνία, αλλά με βάση τις οργανικές μονάδες, τις οργανικές κοινότητες, και μ' αυτό γενικά εννοούσαν το χώρο δουλειάς και τη γειτονιά. Απ' αυτές τις δύο βασικές μονάδες και μέσα αποομοσπονδιακές ρυθμίσεις, είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα ολοκληρωμένο είδος κοινωνικής οργάνωσης, εθνικό κι ακόμα διεθνές σε έκταση. Η δε λήψη των αποφάσεων θα γίνεται πάνω σε μια ουσιαστική κατεύθυνση από αντιπροσώπους που ανήκουν στην οργανική κοινότητα από την οποία προέρχονται, στην οποία επιστρέφουν και στην οποία στην πραγματικότητα ζουν.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Δύο συζητήσεις με τον αναρχο-πριμιτιβιστή John Zerzan


Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια συζήτηση με τον «αναρχο-πριμιτιβιστή» συγγραφέα John Zerzan και έχει δημοσιευτεί στο 4ο φύλλο (Ιούνιος 2002) της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Ας σημειωθεί πως το Μάιο 2002 μια ομάδα συντρόφων είχε οργανώσει την επίσκεψη στην Αθήνα (17/5), το Ηράκλειο (15/5) και τη Θεσσαλονίκη (18/5) του Zerzan. Σ’ αυτές τις τρεις πόλεις πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις-συζητήσεις και επισκέψεις σε καταλήψεις, στέκια και άλλους χώρους. Μεταξύ των άλλων χώρων, Zerzan επισκέφθηκε και την Αναρχική Αρχειοθήκη και είχε μια μακρά και ενδιαφέρουσα κουβέντα με τους συντρόφους εκεί.

Η αναδημοσίευσή της συζήτησης, θεωρούμε πως προσφέρει τη δυνατότητα να γίνουν αντιληπτά ορισμένα ζητήματα σε σχέση με τον «αναρχο-πριμιτιβσιμό» –και όχι μόνο.


John, έχεις επισκεφθεί πολλούς χώρους αναρχικών αυτές τις μέρες που είσαι εδώ, όπως καταλείψεις, στέκια κ.ά. Ποια είναι η άποψή σου για τους αναρχικούς στον ελλαδικό χώρο;

Είμαι ενθουσιασμένος που τους γνωρίζω και μαθαίνω γι’ αυτούς. Όπως και με άλλα πράγματα, δεν ξέρεις πώς θα είναι μέχρι να τα δεις και να μιλήσεις με τους ανθρώπους εκεί. Αισθάνομαι ότι το πνεύμα της αναρχίας είναι τόσο παρόν εδώ και μπορώ να καταλάβω καλύτερα τώρα αυτά που διαβάζουμε για τις διάφορες θαυμάσιες μαχητικές δράσεις. Τώρα μπορώ να δω τους ανθρώπους, και το πώς είναι μεταξύ τους. Στα Εξάρχεια, τη γειτονιά στην οποία φιλοξενούμαι αυτές τις μέρες, είναι απίστευτη η παρουσία (αναρχικών), και τώρα μαθαίνω την ιστορία των αναρχικών εδώ στον ελλαδικό χώρο, για τις διάφορες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται και για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Ιστορικότητα και επικαιρότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου


Η μπροσούρα "Ιστορικότητα και επικαιρότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου" κυκλοφόρησε το Νοέμβρη του '93, 20 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, από την αναρχική ομάδα "Α/συνέχεια".


ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Με την καρδιά μας δίπλα σε κάθε «προβοκάτορα»
που προσπαθεί να ανοίξει δρόμο στον αγώνα
ενάντια στη Νέα Τάξη Πραγμάτων
και ζεσταίνει τις ελπίδες των καταπιεσμένων
όπου γης.

Με τη σκέψη στην ανάγκη του προγράμματος που θα
συνοψίσει, θα πλατύνει και θα βαθύνει
τους ορίζοντες των επαναστατών.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Α/συνέχεια, Νοέμβρης 1993

Εισαγωγή

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ένα ιστορικό γεγονός που σημάδεψε ποικιλότροπα την ελληνική κοινωνία. Συνέβηκε μια ορισμένη στιγμή της νεοελληνικής εξέλιξης, έκφρασε κάποιες συγκεκριμένες ανάγκες που διαστρέφονταν ή καταπιέζονταν, είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ιστορικό προϊόν των ειδικών συνθηκών της περιόδου εκείνης, είχε ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα που καθορίστηκε από τους στόχους και τα οράματα που κίνησαν τους πρωταγωνιστές του στο στίβο της άμεσης αντιπαράθεσης με το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς…

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1988: Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜIΖΕΡIΑΣ ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ



Το φυλλάδιο αυτό μοιράστηκε προπαραμονή και παραμονή της πορείας του πολυτεχνείου του 1988, σε 5000 αντίτυπα. Στις ομάδες που υπογράφουν αυτό το φυλλάδιο εκείνη την εποχή, κανείς δεν ήταν πάνω από 28 χρονών και ήταν μοιρασμένοι φοιτητές και εργάτες.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜIΖΕΡIΑΣ ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Δεκαπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί σήμερα την κατάρρευση των ίδιων της των μύθων, μύθοι μαζικής παραπλάνησης που καλλιεργήθηκαν, κυριαρχήθη­καν και επιβλήθηκαν από τις κυρίαρχες τάξεις σε βάρος των πραγ­ματικών αναγκών και συμφερόντων των καταπιεσμένων ("εθνική ομο­ψυχία", "συναδέλφωση λαού-στρατού", "το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση, ο λα­ός στην εξουσία", "συμμετοχή του λαού στα κέντρα των αποφάσεων").

Η πραγματικότητα που έντεχνα αποσιωπήθηκε αφορά την διαπιστω­μένη, γενική τάση της αναδιάρθρωσης της κυριαρχίας του κράτους και του κεφαλαίου η οποία σε οικονομικό επίπεδο σημαίνει τη μετάβαση από μια λαϊκίστικη και οικογενειοκρατική οικονομία σε μια σύγχρονη οργανωμένη καπιταλιστική οικονομία αυξημένης αποδο­τικότητας ενώ πολιτικά εκφράζεται με τη σταδιακή αντικατάσταση απολυταρχικών μορφών της κρατικής κυριαρχίας από σχήματα πολι­τειακά που βασίζονται στην παγίωση των κλασσικών αστικοδημοκρατικών θεσμών (μετατόπιση του κέντρου εξουσίας από την στρατοκρατία στην πολιτική γραφειοκρατία: κοινοβουλευτισμός, πολυκομματισμός, νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία) Η στρατηγική της αναδιάρθρωσης υπηρετήθηκε με συνέπεια και από το μικρομεσαίο τσίρκο της ΠΑΣΟΚικής σοσιαλδημοκρατίας.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Έμμα Γκόλντμαν: Η Αποτυχία του Χριστιανισμού


Ο Χριστιανισμός είναι η συνωμοσία της άγνοιας ενάντια στην λογική , του σκοταδιού ενάντια στο φως , της υποταγής και της σκλαβιάς ενάντια στην ανεξαρτησία και την ελευθερία , της άρνησης της δύναμης και της ομορφιάς ενάντια στην κατάφαση της χαράς και της δόξας της ζωής.


Οι παραχαράκτες και οι δηλητηριαστές των ιδεών , στην προσπάθεια τους να σκιάσουν την γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, βρίσκουν έναν πολύτιμο σύμμαχο στον συντηρητισμό της γλώσσας. Έννοιες και λέξεις που έχουν εδώ και καιρό χάσει την αρχική τους σημασία συνεχίζουν μέσω των αιώνων να κυριαρχούν στην ανθρωπότητα. Ιδιαίτερα έντονο είναι αυτό αν οι έννοιες έχουν γίνει κοινοτοπίες, αν έχουν ενσταλαχτεί στην ύπαρξη μας από την νηπιακή ηλικία ως τρανές και ακαταμάχητες αλήθειες.

Το μέσο μυαλό εύκολα ικανοποιείται με κληρονομημένες και αποκτημένες ιδέες ή με την υπαγόρευση των γονιών και των δασκάλων διότι είναι πολύ πιο εύκολο να μιμείσαι παρά να δημιουργείς.Η εποχή μας γέννησε δύο διανοητικούς γίγαντες που επιχείρησαν να μεταποιήσουν τις νεκρές κοινωνικές και ηθικές αξίες του παρελθόντος.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ’95


Όντας κυρίως προσδιορισμένη από τον τοπικό της περιορισμό, μια εμπειρία αυθόρμητη δεν έχει κατανοήσει τις ίδιες τις δυνατότητες που ενυπήρχαν στον φαινομενικά εχθρικό περιβάλλοντα κόσμο. Κι ενώ έβλεπες την άμυνά μας να καταποντίζεται και το θάρρος ορισμένων να κάμπτεται, βρεθήκαμε μερικοί που σκεφτήκαμε πως θα έπρεπε πιθανόν να συνεχίσουμε, τοποθετούμενοι στην προοπτική της επίθεσης: με δυο λόγια, αντί να περιχαρακωθούμε στο συγκινητικό οχυρό της στιγμής, να ξανοιχτούμε, να επιχειρήσουμε μια έξοδο, να καταλάβουμε το πεδίο και να επιδοθούμε απλούστατα στην πλήρη καταστροφή του εχθρικού αυτού κόσμου, για να ξαναφτιάξουμε κατόπιν, αν γινόταν σε άλλες βάσεις. Είχαν υπάρξει προηγούμενα, μα είχαν τότε ξεχαστεί...”


Γκυ Ντεμπόρ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ’95

ΝΟΕΜΒΡΗΣ ’73 - ΝΟΕΜΒΡΗΣ ’95

Το μήνυμα της εξέγερσης παραμένει ζωντανό.



Μια εξέγερση, αυτή του Νοέμβρη ’73, αφού πέρασε από επανειλημμένες χειρουργικές επεμβάσεις πάνω στο τραπέζι της προκρούστειας κρατικής παραμόρφωσης, προβλήθηκε ως ανώδυνη γιορτή, η στιγμή “θριάμβου” του δημοκρατικού καθεστώτος.

Μια συμβολική ταφόπλακα της οπισθοδρομικής χούντας των συνταγματαρχών, η φαινομενική δύση του άκρατου συντηρητισμού και του κρατικού ολοκληρωτισμού: αυτή ήταν η εικόνα που οι εξουσιαστές επιθυμούσαν να προτάσσεται απέναντι στην ζωντανή σε πολλούς ακόμη και σήμερα μνήμη εκείνης της εξέγερσης.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Αναρχισμός, ο Μαρξισμός και το Βοναπαρτικό Κράτος


Γράφει ο Saul Newman:

1. Εισαγωγή


Φαίνεται ότι σήμερα, στις συνθήκες του ύστερου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης, το μοντέρνο κράτος γίνεται ολοένα και περισσότερο κυρίαρχο στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή παρά λιγότερο. Αυτό μπορεί να ειδωθεί ιδιαίτερα στη σύγχρονη έγνοια για την ασφάλεια και την τρομοκρατία. Ο “πόλεμος στον τρόμο” εξυπηρετεί την τελευταία ιδεολογική αιτιολόγηση για τη μαζική συγκέντρωση και επέκταση της κρατικής εξουσίας. Το νέο αυτό παράδειγμα της κρατικής εξουσίας ανοίγει το δρόμο για νέες πολιτικές και κοινωνικές διαμάχες, ριζοσπαστικά διαφορετικές από εκείνες που έχουν αναδυθεί στο παρελθόν. Αυτό υποδηλώνει ότι το πρόβλημα της κρατικής εξουσίας δεν μπορεί να εξηγείται μόνο με οικονομικούς όρους, αλλά μάλλον συγκροτεί τις δικές του θεωρητικές και πολιτικές συνθήκες και όρους αναφοράς. Με άλλα λόγια, νέες περιοχές και σχέσεις εξουσίας αναδύονται – και όντως έχουν αρχίσει να εμφανίζονται για κάποιο χρονικό διάστημα – που δεν μπορούν να εξηγηθούν με οικονομικούς όρους, αλλά απαιτούν διαφορετικούς τρόπους ανάλυσης.

Επειδή το πρόβλημα της κρατικής εξουσίας είναι περισσότερο κρίσιμο τώρα παρά άλλοτε για τις ριζοσπαστικές πολιτικές, θα άξιζε η επιστροφή σε μία από τις πιο κατηγορηματικές θεωρητικές και πολιτικές συζητήσεις πάνω σε ακριβώς αυτό το θέμα. Η διαμάχη ανάμεσα στον μαρξισμό και τον αναρχισμό πάνω στην εξουσία, τη λειτουργία και τη σχετική αυτονομία του κράτους, και το ρόλο του στην κοινωνική επανάσταση, ήταν μία κεντρική συζήτηση που σχημάτισε τη ριζοσπαστική πολιτική σκέψη του δέκατου ένατου αιώνα. Η διατριβή αυτή εξετάζει μερικές από τις πλευρές κλειδιά αυτής της διαμάχης, εστιάζοντας στη “Βοναπαρτική στιγμή” στον κλασσικό Μαρξισμό – δηλαδή, στην ανάδυση των θεωρητικών συνθηκών για την σχετική αυτονομία του κράτους. Ωστόσο, θα δείξω πως, παρά αυτή την καινοτομία, η Μαρξιστική θεωρία – ο Μαρξ, καθώς και οι επόμενες Μαρξιστικές παρεμβάσεις – περιοριζόταν “σε τελική ανάλυση” από τις κατηγορίες των ταξικών και οικονομικών σχέσεων. Ο ισχυρισμός μου είναι ότι ο κλασσικός αναρχισμός πήρε ως το λογικό του συμπέρασμα τη θεωρία του Βοναπαρτισμού, και ήτα
ν ικανός να αναπτύξει μία έννοια της κυριαρχίας του κράτους ως ο συγκεκριμένος και αυτόνομος τόπος της εξουσίας, που δεν αναγόταν στις καπιταλιστικές οικονομικές σχέσεις. Κάνοντας αυτό, ο αναρχισμός έσπασε ριζικά με τον Μαρξισμό. Επομένως, μέσα στη θεωρία του Βοναπαρτισμού βρίσκονται τα θεωρητικά θεμέλια για μία “επιστημολογική ρήξη” με τον ίδιο τον Μαρξισμό, επιτρέποντας την ανάπτυξη νέων αναλυτικών της εξουσίας – μία που, σε μία ορισμένη έκταση, συνεισφέρει προς σύγχρονες “μεταδομικές” και μετα-Μαρξιστικές” προσεγγίσεις σε αυτό το ερώτημα.1 Στη διατριβή αυτή, θα εξετάσω τις συνέπειες του Βοναπαρτισμού διερευνώντας και αναπτύσσοντας μία κλασσική αναρχική κριτική του Μαρξισμού, καθώς και εξετάζοντας τη σημασία της για τη σύγχρονη ριζοσπαστική πολιτική θεωρία.

Πράσινη αναρχία ή πρωτογονισμός



ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΡΧΙΑ Ή ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟΣ, είναι προφανώς η πιο ριζοσπαστική περιβαλλοντική ιδεολογία. Εκτός από ένθερμοι υποστηρικτές του αναρχισμού, δεν συγκεντρώνονται μόνο στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και σε αυτά των ζώων, φυτών και γενικότερα της φύσης. Η ιδεολογική τους βάση είναι εμπνευσμένη απ'τον Ρουσώ (Rousseau) και την κοινωνία των "εξευγενισμένων πρωτόγονων", με τον άνθρωπο να μην ζει απλώς δίπλα στην φύση αλλά μέσα της. Για να ζήσει κανείς ελεύθερος βάσει της φύσης και του τρόπου που μας δημιούργησε, οτιδήποτε επηρρεάζει αρνητικά τις ζωές μας, όπως η τεχνολογία, επιστήμη, πολιτισμός, πρέπει να καταργηθεί.

Αυτή η εισαγωγή δεν είναι μια οριστική οριοθέτηση του πράσινου αναρχικού κινήματος, ούτε ένα αντιπολιτισμικό μανιφέστο. Είναι απλώς μια ματιά στις ιδέες και θεωρίες που συναντά κανείς στις συλλογικότητες πρωτογονιστών. Κατανοούμε και υποστηρίζουμε την ανάγκη να διατηρούμε το όραμα και την στρατηγική μας ανοιχτή. Ενθαρρύνουμε τον διάλογο και πιστεύουμε πως κάθε άποψη και ότι μας χαρακτηρίζει, πρέπει να προκαλείται συνεχώς και να είναι ευμετάβλητο ώστε να υπάρξει εξέλιξη. Στόχος μας δεν είναι η δημιουργία μιας μεμονωμένης ιδεολογίας ή η προώθηση μιας αποκλειστικής αντίληψης του κόσμου.

Επίσης αναγνωρίζουμε ότι δεν τάσσονται όλοι οι πράσινοι αναρχικοί κατά του πολιτισμού (αν και μας είναι δυσνόητο πως μπορεί κανείς να είναι κατά κάθε μορφής εξουσίας χωρίς ποτέ να φτάνει στην ρίζα: τον ίδιο τον πολιτισμό). Σήμερα όμως, η πλειοψηφία των πράσινων αναρχικών δείχνουν σημάδια πολιτισμού, με ότι απορρέει από αυτόν (εγκλιματισμός, πατριαρχία, εξειδίκευση, τεχνολογία, παραγωγή, αποξένωση, αντικειμενοποίηση, έλεγχος, παρακμή της ζωής κλπ.) ενώ άλλοι ορμώμενοι από αυτό το κίνημα είναι υπέρμαχοι του εκδημοκρατισμού και του εντονότερου φυσικού στοιχείου στα αστικά περιβάλλοντα. Πιστεύουμε όμως πως είναι αδύνατη και ανεπιθύμητη η προσπάθεια για να γίνει ο πολιτισμός "πιο πράσινος" και απλώς πιο δίκαιος.


Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Κάρλος Τζουλιάνι


«Βλέπω το αίμα –παντού. Κηλίδες στην άσφαλτο ανάμικτες με τα υπολείμματα από τα καμένα βλήματα των δακρυγόνων. Κηλίδες που αντανακλούν πάνω μας εναλλάσσοντας τα χρώματά μας. Είναι οι κηλίδες της μνήμης κληρονομιά για το αύριο που όλοι εμείς θα το δούμε φιλτραρισμένο μέσα από αυτό το βράδυ. Ακούω τις πυκνές ριπές –νιώθω το αίμα να τινάζεται στο διάστημα που με χωρίζει από τις ψυχές των αδελφών μου. Αυτό το σήμερα, αυτό το αίμα θα ενώνει»

(Η Αόρατη Γραμμή)

Γένοβα, 20 Ιουλίου 2011. Συρματοπλέγματα 4 χιλιομέτρων για να προστατευθούν οι ηγέτες των 8 ισχυρότερων κρατών του πλανήτη και οι ακόλουθοι τους, αλλά και ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, πολεμικά πλοία ακόμα και συστοιχίες πυραύλων σε ετοιμότητα για «παν ενδεχόμενο». Ενισχυμένη φύλαξη των συνόρων, απαγορεύσεις εισόδου σε «ύποπτους» διαδηλωτές, έρευνες σε χώρους όπου καταλύουν, έφοδοι σε καταλήψεις, προληπτικές συλλήψεις, αλλά και απελάσεις «ανεπιθύμητων».

Ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών Σκαργιόλα δηλώνει: «Μέχρι τώρα απωθήσαμε στα σύνορα 850 άτομα …συνεργαζόμαστε πλήρως με τις αστυνομίες των χωρών του G8, αλλά και των χωρών που γειτονεύουν με την Ιταλία, …διεξάγεται έλεγχος σ’ ολόκληρη των χώρα.. στόχος των αναρχικών είναι να διατηρήσουν την ένταση και να κάνουν πιο δύσκολο το έργο των δυνάμεων ασφαλείας». Εβδομάδες πριν οι ιταλικές αρχές είχαν επισημάνει την «επικινδυνότητα των ελλήνων αναρχικών», ενώ «αποκάλυψαν» ότι έχουν φακελωθεί «2000 επικίνδυνα στελέχη του αναρχικού μεσογειακού άξονα».

Γένοβα 2001


Η υπενθύμιση όσων συνέβησαν στην Γένοβα τον Ιούλιο του 2001 δεν αποτελεί κανενός είδους μνημόσυνο, αλλά μέρος μιας συνολικότερης και επίμονης προσπάθειας να μην τυλιχθεί στο πέπλο της λήθης ούτε μία «στιγμή» των κοινωνικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο.

Η επίσημη ιστορία, όπως είναι γνωστό, δεν ανέχεται αυτές τις «στιγμές», αφού οι ειδικοί –ιδίως οι αριστεροί– τις χαρακτηρίζουν παραφωνία ή μια «θλιβερή και αποπροσανατολιστική» παρέκκλιση στους νόμιμους διεκδικητικούς αγώνες ή εκείνους που αποσκοπούν στην συνδιαχείριση των εκάστοτε εκσυγχρονιστικών μοντέλων που προκρίνονται εκ μέρους των κυρίαρχων. Και είναι πράγματι εντυπωσιακή η βούλησή τους να εξαφανίζονται στην κυριολεξία –και μάλιστα όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν– γεγονότα που συντάραξαν άλλοτε την λεγόμενη επικαιρότητα.

Μερικά χρόνια, λοιπόν, μετά έχουμε κάθε λόγο να συνεχίζουμε να «ψηλαφούμε» τι έγινε στην Γένοβα, το μέγεθος και την εμβέλεια της εξεγερτικής αντιπαράθεσης που δόθηκε σε ένα από τα πολλά «στημένα» ραντεβού με τους κυρίαρχους του πλανήτη, λίγο πριν τις επιθέσεις της 11η Σεπτέμβρη και την έναρξη ή μάλλον τον επανακαθορισμό του επονομαζόμενου πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία με αιχμή το Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Τσετσενία.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

O Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός (EZLN) και ο subcomandante Μάρκος


Οι Ζαπατίστας, κοινωνικά αποκλεισμένοι Ινδιάνοι, δεχόντουσαν τις φυλετικές διακρίσεις της εξουσίας του Μεξικού και του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI) το οποίο κυβερνούσε για ογδόντα χρόνια το Μεξικό. Ζώντας σε άθλιες συνθήκες, στην πιο φτωχή πολιτεία του Μεξικού, βίωσαν τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού και της ΝAFTA, χάνοντας τη γη τους και υπομένοντας την εξαφάνιση του πολιτισμού τους ο οποίος θυσιαζόταν από την κεντρική εξουσία στο βωμό της παγκοσμιοποίησης. Η περιοχή Chiapas, πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από την κυβέρνηση, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα ενσωμάτωσης των γηγενών πληθυσμών στη νέα φάση της Μεξικανικής κοινωνίας. Κάτω από αυτές της συνθήκες η εξέγερση των Ινδιάνων ήταν αναπόφευκτη. Την πρωτοχρονιά του 1994, οι Ινδιάνοι της περιοχής Chiapas, στο Μεξικό, ξεσηκώθηκαν και χιλιάδες αντάρτες κατέλαβαν μεγάλο αριθμό χωριών και πόλεων. Με τις πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις, έγιναν γνωστοί στο διεθνές στερέωμα ο Ζαπατιστικός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση, EZLN (Ejercito Zapatista de Liberacion Nacional), η Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή και ο subcomandante Μάρκος.

Με την εξέγερσή τους, επιζητούσαν την ειρηνική διευθέτηση των αιτημάτων τους, τα οποία είναι : στέγη, γη, δουλειά, υγεία, εκπαίδευση, τροφή, ελευθερία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, δημοκρατία και ειρήνη.

Οι Ινδιάνικες φυλές είναι συνολικά 57 και μιλούν 92 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους. Στις κοινότητες των Ινδιάνων το ποσοστό του αναλφαβητισμού ξεπερνάει το 50%. Το 86% από αυτούς πεθαίνουν από απλές εντερικές διαταραχές και το 60% υποσιτίζονται.

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

ΑΚΡΙΒΕΙΑ ή πώς συντηρούνται οι συνθήκες καταπίεσης κι εκμετάλλευσης


Με τον όρο ακρίβεια συνήθως γίνεται αναφορά στην άνοδο των τιμών ειδών απαραίτητων για την κάλυψη των άμεσων αναγκών των ανθρώπων. Οι διάφοροι «ειδικοί» επί των οικονομικών ζητημάτων, την μετρούν με διάφορα ποσοστά. Αλλά, η πλέον σίγουρη μέτρηση γίνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους μέσα από την καθημερινή επαφή με τα μαγαζιά, που πουλούν είδη άμεσης ανάγκης.

Όταν τα διάφορα παπαγαλάκια της εξουσίας αρχίζουν να μιλούν συνέχεια για την ακρίβεια, αυτό σημαίνει πως η όποια σχέση ανάμεσα στους μισθούς και στην ποσότητα ειδών άμεσης ανάγκης που απαιτούνται για την συντήρηση και επιβίωση των ανθρώπων έχει διαταραχτεί έντονα. Που σημαίνει πως η ποσότητα των ειδών αυτών γίνεται μικρότερη απέναντι στο ίδιο ποσό χρημάτων. Οι επιπτώσεις είναι γνωστές και δεδομένες και δεν χρειάζονται παραπέρα εξήγηση. Η ακρίβεια είναι ένα «φαινόμενο» που άλλοτε είναι περιορισμένο κι άλλοτε εκτείνεται, όχι μόνο σε πολλά είδη αλλά και σε πολλά κράτη. Ούτως ή άλλως έχουμε να κάνουμε με ένα παγκόσμιο «φαινόμενο».

Η τιμή ενός προϊόντος αποτελεί ένα μέσο για την συντήρηση των συνθηκών δουλείας. Οι αυταπάτες που κατασκευάζονται στους καταπιεζόμενους κι εκμεταλλευόμενους ανθρώπους με τους μισθούς και τις κατά περιόδους αυξήσεις που δίνονται, γκρεμίζονται μέσα από τις συνεχείς τιμολογήσεις και ανατιμολογήσεις των διαφόρων ειδών. Ο τιμές των προϊόντων και οι μισθοί έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τη διατήρηση των συνθηκών σκλαβιάς.

Πολυ-κουλτουραλισμός και Πολυ-πολιτισμικότητα


Ένα συνηθισμένο σλόγκαν που προέρχεται είτε από στημένους, είτε από αφελείς είναι και το παρακάτω: «Είναι καλό για μία κοινωνία να αποτελείται από διαφορετικές φυλές, θρησκείες ή πολιτισμούς. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε».

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Έχει καμία θέση ο φόβος απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση; Η γνώμη μας είναι πως έχει πολύ μικρή. Κι αυτός είναι ο λόγος που θα πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς η προσθαφαίρεση νοημάτων τα οποία δεν ισχύουν παρά μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνουν από αυτό που επιδιώκεται: την κατανόηση της πραγματικότητας στις διαστάσεις που αυτή έχει. Έχει ιδιαίτερη σημασία για τους ανθρώπους που αγωνίζονται να έχουν τη δυνατότητα κατανόησης, αφού με αυτό τον τρόπο θα μπορούν να αποφεύγουν λογικές και πρακτικές που τους συμπαρατάσσουν -παρά την πραγματική θέλησή τους- με τους σχεδιασμούς των κρατούντων.

Η έναρξη του μεγάλου μεταναστευτικού «ρεύματος», που χρονολογείται εδώ και δύο δεκαετίες, συμπίπτει –όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενα κείμενα μας– τόσο χρονικά όσο και ουσιαστικά με την έναρξη της διαδικασίας επανενοποίησης της κυριαρχίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή η διαδικασία είχε και έχει πολλές πτυχές, όπου πρωταρχικό ρόλο έχει η αποδιοργάνωση των σχέσεων και των δομών που προϋπήρχαν και ο μετασχηματισμός τους, σε άλλα πλαίσια και κατευθύνσεις.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Ο κοινωνικός αγωνιστής Μαρίνος Αντύπας


ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ

Ο Μαρίνος Αντύπας, γιος του Σπύρου Αντύπα, μαραγκού, γλύπτη και τεχνίτη μαρμάρου, και της Αγγελίνας Κλαδά, γεννιέται το 1872 στα Φε-ρεντινάτα, ένα μικρό ορεινό χωριό της περιοχής Πυλάρου στην Κεφαλλονιά. Η πολυμελής οικογένειά τους (λέγεται ότι από τα πολλά παιδιά της οικογένειας επιζούν μόνο ο Μαρίνος και δύο μικρότερα αδέλφια του, ο Μπάμπης ή Μπαούτας και η Αδελαΐδα) περνά μια μετρημένη και δύσκολη ζωή, καθώς φαίνεται ότι δεν σχετίζεται παρά το κοινό της επώνυμο με τις παλιές εύπορες οικογένειες της περιοχής. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, και σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, σύντομα εγκαθίσταται στην πρωτεύουσα της Κεφαλλονιάς, το Αργοστόλι.

Εκεί, κατά τη σχολική χρονιά 1882-83, ο μικρός Μαρίνος εγγράφεται στο ελληνικό σχολείο, το σχολαρχείο, και μετέπειτα παρακολουθεί το γυ-μνάσιο, απ’ όπου και αποφοιτά τον Ιούνη του 1890 με εξαίρετες επιδόσεις και διαγωγή «αξιέπαινη». Σα μαθητής ακόμη, έρχεται σ’ επαφή με τη ριζοσπαστική παράδοση του τόπου του· παρά το ότι εκείνα τα χρόνια το προοδευτικό κίνημα του νησιού ατονεί, οι ιδεολογικές καταβολές του ριζοσπαστικού ενωτικού κόμματος της Κεφαλλονιάς στιγματίζουν τη σκέψη και διαποτίζουν μια για πάντα την ιδεολογία του Αντύπα.

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1890, βρίσκεται στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή, χωρίς ποτέ, τελικά, να κατορθώσει να αποπερατώσει τις σπουδές του και να πάρει το πτυχίο του νομικού. Τότε είναι που για πρώτη φορά γνωρίζεται με προοδευτικούς κύκλους και το σο-σιαλιστικό ρεύμα της εποχής.

ΚΙΛΕΛΕΡ, 6 Μαρτίου 1910


Η κατάσταση στη Θεσσαλία από το 1881 έως το 1909

Μέχρι το 1881 η Θεσσαλία βρισκόταν κάτω από την Τουρκική κυριαρχία. Τη χρονιά αυτή γίνεται η προσάρτηση της από το Ελληνικό κράτος. Όμως, ο ελληνικός στρατός δεν μπήκε σαν ελευθερωτής. Την ελευθερία την ένιωσαν πεντακόσιοι νοματαίοι, οι πλούσιοι, οι ιδιοκτήτες, οι νοικοκυραίοι. Ο υπόλοιπος κόσμος το μόνο που είδε να γίνεται ήταν πως το τουρκικό μπαϊράκι αντικαταστάθηκε από το ελληνικό και οι Τούρκοι στρατιώτες από τους Έλληνες. Οι αγροτοδούλοι της Θεσσαλίας τα ίδια και χειρότερα. Γι’ αυτούς δεν πάρθηκε καμιά πρόνοια. Αντίθετα βγήκαν διαταγές που προστάτευαν τους ιδιοκτήτες «από πάσαν παράνομον ενέργειαν των αγροληπτών…». Αστυνομία, στρατός, δικαστές, μπήκαν στην υπηρεσία των τσιφλικάδων, που όχι μόνο βάσιζαν την ιδιοκτησία τους στην κλεψιά και την αρπαγή αλλά και στους τούρκικους τίτλους που είχαν αποκτήσει σαν αποτέλεσμα των νιτερέσων με τους μπέηδες.

Είχαν πετύχει μάλιστα στην ελληνοτουρκική συνθήκη προσάρτησης της Θεσσαλίας να υπάρχει ειδική μνεία (το αρθρ. 3) που απαγόρευε την απαλλοτρίωση μεγάλων αγροκτημάτων. Στηριγμένοι και σ’ αυτή τη διάταξη, όχι μόνο δεν δεχόντουσαν κουβέντα για απαλλοτρίωση, αλλά ούτε και για στοιχειώδη καλυτέρευση των συνθηκών ζωής των κολίγων.

Στο Ζάρκο έχουν συμβεί συνταρακτικά γεγονότα. Εκεί η πείνα και η δυστυχία ξεπερνά κάθε άλλη περιοχή. Ο επιστάτης του τσιφλικιού είναι ένας αιμοβόρος σατράπης. Θέλουν να διαμαρτυρηθούν οι δυστυχισμένοι κολίγοι αυτού του χωριού, αλλά πληρώνουν πολύ ακριβά αυτή τους τη στάση. Έρχεται στρατός στο χωριό και αρχίζει τους ξυλοδαρμούς, βρίζοντας τους κολίγους «τουρκοσπέρματα».

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Ο ρόλος της εκκλησίας κατά την «Τουρκοκρατία»


Χωρίς να μπορούμε σε ένα άρθρο να αναλύσουμε πλήρως το ρόλο της ορθόδοξης εκκλησίας και του πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως (Ιστανμπούλ) κατά την προεπαναστατική περίοδο στον ελλαδικό χώρο, αξίζει να αναφέρουμε πώς έβλεπαν οι ζώντες την περίοδο εκείνη κάτοικοι του ελλαδικού χώρου το ρόλο της που αναμφισβήτητα αποδεικνύει το μίσος της για την ελευθερία.


Δεν είναι τυχαίο που ο Ανώνυμος στην Ελληνική Νομαρχία αναφέρεται στον κλήρο και την εκκλησία στο τέταρτο βιβλίο του με τίτλο «Οι Συνεργοί της Τυραννίας». Δε διστάζει, όταν αναφέρεται περί τυραννίας, «…μία ανεξάρτητος και απολελυμένη αρχή ενός προς τους άλλους», να μην συμπεριλάβει απλά τους Οθωμανούς αλλά και την εκκλησία, λέγοντας «…δια μέσου της θρησκείας και των νόμων, εκτελούσι τα όσα η κακία τους τούς διδάσκει..».

Είναι φανερό ότι την εποχή εκείνη ο πληθυσμός του ελλαδικού χώρου δεν διακρίνει την εκκλησία σαν φορέα απελευθέρωσης αλλά αντίθετα σαν το «χέρι» του σουλτάνου στο ρωμαίικο πληθυσμό. Και συνεχίζει να αναφέρεται στη «…μιαρά Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως…» λέγοντας ότι «Εσύ, τους πτωχούς δεν καταδέχεσι ούτε καν να τους ιδής, ουχί δε να τους βοηθήσεις. Η λύσσα σου διά τα χρήματα είναι απερίγραπτος», περιγράφοντας πλήρως το θεσμικό της ρόλο στη διατήρηση της κυριαρχίας των Οθωμανών στη βαλκανική χερσόνησο.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

H ΑΝΤΙ-ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΟΥ


Ο άνθρωπος διαθέτοντας έμφυτα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της κοινωνικότητας και του παιχνιδιού επιθυμεί την συναναστροφή με άλλους ανθρώπους και την συν-δημιουργική ενασχόληση (ζωγραφική, γλυπτική, μύθοι). Παράλληλα αναπτύσσει διάφορες γιορτές που άλλοτε αποτελούν δοξασίες σε κάποια θεότητα, όπως αυτή ορίζεται από την κοινότητα ή είναι άμεσα συνδεδεμένες με τη φύση ή και τα δυο μαζί.

Στις πρώτες κοινωνίες, όπως διαπιστώνουμε και σήμερα από διάφορες ανθρωπολογικές και εθνολογικές μελέτες, είναι αυτές οι ενασχολήσεις που παίζουν κεντρικό και κυρίαρχο ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Παντού, σε ολόκληρο τον κόσμο, σε όλες τις κοινωνίες σαρκάζεται μέσω του γέλιου η εξουσία σε κάθε της μορφή (κρατική, θρησκευτική, οικογενειακή) μέσω διαφόρων γιορτών που αφετηριακά είχαν άλλες αφορμές (π.χ. αρχή άνοιξης) αλλά οι συμμετέχοντας έβρισκαν την ευκαιρία να κοροϊδεύουν καθετί εξουσιαστικό.

Κεντρική ιδέα σε πλήθος εορταστικών εκφάνσεων, ήταν η αναστολή των καθημερινών απαγορεύσεων, η ταύτιση με τη φύση και τα φυσικά φαινόμενα, η φαλλοφορία και βωμολοχία, η αντιμετάθεση κοινωνικών ρόλων. Βέβαια το μασκάρεμα κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις. Από την αρχαιότητα στον ελλαδικό χώρο συναντάμε πλήθος εορτών που τηρουμένων των αναλογιών παρουσιάζουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Τα Διονύσια, Ανθεστήρια, Λήναια, Κρόνια, γιορτές του Ερμή στη Κρήτη είναι οι πιο γνωστές από τις πάμπολλες που υπήρχαν και σε πολλές άλλες περιοχές (Σκύρος, Τίρναβος, Νάουσα) με έκδηλο το “διονυσιακό” στοιχείο. Επίσης λαϊκές γιορτές παρατηρούμε και στη ρωμαϊκή εποχή με τα Βακχάλια, στο Βυζάντιο με τις Καλένδες, τις γιορτές του χειμώνα στη Κίνα και της άνοιξης στην Ινδία.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ


Υπάρχει μια θεσμική νομοθετική ρύθμιση που προσπαθεί να παρουσιάσει τους χώρους σπουδών ως αποστειρωμένους από τις επεμβάσεις του κράτους και των μηχανισμών του, ώστε να γίνεται «ελεύθερα η διακίνηση ιδεών και να προστατεύεται η έρευνα και η διδασκαλία από αυθαίρετες επεμβάσεις της Πολιτείας».


Έτσι, σύμφωνα με αυτή τη ρύθμιση δεν είναι δυνατό να επέμβουν ή να παραβρίσκονται οι μηχανισμοί του κράτους ή μέλη αυτών των μηχανισμών στους πανεπιστημιακούς χώρους. Εννοείται πως αυτό αφορά τις ένστολες ή συγκαλυμμένες (undercover) κατασταλτικές δυνάμεις.

Για ένα δημοκράτη, αμεσοδημοκράτη, αριστερό ή κομμουνιστή αυτή η διατύπωση γίνεται το ευαγγέλιο της υποστήριξης δικαιωμάτων.

Έτσι, στη βάση της αρχής της υπεράσπισης της δημοκρατίας, η κατάληψη ενός πανεπιστημιακού χώρου είναι μια πράξη θεμιτή. Αρκεί να υπάρχει σεβασμός στο χώρο και να τηρούνται οι κανόνες που ορίζει το ίδρυμα, λένε διάφοροι. (Αυτό βέβαια έχει οδηγήσει τη φοιτητική «νομενκλατούρα» να καταφεύγει σε κάποιες κατ’ επίφαση καταλήψεις, οι οποίες στην πράξη είναι ...παραστάσεις [από το παρίσταμαι =δίνω το παρόν] σε κάποιους χώρους, ή παραμονές για διανυκτέρευση ή διημέρευση χωρίς να διαταράσσεται το πνεύμα ή η λειτουργία του χώρου και των τμημάτων εκ- παίδευσης).

ΟΙ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ


«Είμαστε κύματα που η ηρεμία τους είναι η ανυπαρξία»


Άνθρωποι περιπλανώμενοι, κατατρεγμένοι στο πέρασμα των αιώνων από το κράτος, αντιμέτωποι με έναν διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό και αποκλεισμό. Αυτοί είναι οι τσιγγάνοι. Κινούμενοι, διαχρονικά και άναρχα, πάνω στη λεπτή γραμμή της διατήρησης της παράδοσής τους και των εθίμων τους και των προσπαθειών αφομοίωσής τους (ή ακόμη και καταστολή τους). Αυτή η πορεία, τους έφερε στο «περιθώριο» της ιστορίας.

Πόσο συχνά, άραγε, φέρνουμε στη μνήμη μας ότι 500.000-600.000 τσιγγάνοι σφαγιάστηκαν από τα στρατεύματα του Χίτλερ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου; Και εδώ, όμως, η επιλεκτικότητα δεν είναι τυχαία. «Θα πρέπει δε να σημειώσουμε ότι η γενοκτονία αυτή είναι σχετικά άγνωστη, σε σύγκριση τουλάχιστον με το ολοκαύτωμα των Εβραίων, κάτι που δεν είναι ανεξάρτητο από την απουσία πολιτικής οργάνωσης (κρατικού ή άλλου τύπου) στους τσιγγάνους, αλλά και την εν γένει επιφυλακτική έως αρνητική στάση της υπόλοιπης κοινωνίας απέναντί τους».1

Η προέλευση

Τα όποια στοιχεία για την προέλευση των τσιγγάνων προέρχονται από τη μελέτη της γλώσσας τους (της ρομανί). Αυτή παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με ορισμένες ινδικές γλώσσες. Ξεκινώντας, λοιπόν, από την Ινδία, οι τσιγγάνοι κατευθύνονται στην Περσία (εμφανίζονται γύρω στον 9ο αιώνα μ.Χ.) και από εκεί στην Αρμενία, όπου και παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα και σταδιακά περνούν στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αυτή η μετακίνηση πιθανόν να οφείλεται σε επιθέσεις των Σελτζούκων Τούρκων στα αρμένικα εδάφη, οι οποίες προκάλεσαν πληθυσμιακές ανακατατάξεις. Από εκεί, διασπείρονται αρχικά σε εδάφη της βαλκανικής χερσονήσου και της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Πιότρ Κροπόκτιν: Η Παρισινή Κομμούνα


Πρόλογος


Η Επανάσταση της 18ης Μάρτη του 1871 που έδωσε στους απανταχού επαναστάτες ελπίδα ελευθερίας. Το Παρίσι για 72 µέρες ελεύθερης προσπάθειας αυτοδιεύθυνσης καθιερώνοντας δωρεάν παιδεία το διαχωρισµό του κράτους από την εκκλησία,κατάργηση της πορνείας(όχι επιβολή),10ωρη εργασία, κολεκτίβες στις βιοµηχανίες,κατάργηση των αργυραµοιβών(όχι επιβολή) ,µα και συµµετοχή των γυναικών στα κοινά,υπήρχαν επιτροπές γυναικών που οργάνωσαν λαϊκά συσσίτια και επιτροπή µέριµνας για τους τραυµατίες αλλά συµµετείχαν και στα οδοφράγµατα σε µια ηµεροµηνία σταθµό τη3 Απρίλη του1871 που η υποταγµένη κυβέρνηση του L.Τhierς συνθηκολογώντας µε τους Πρώσους διατάζει το στρατό να θανατώσει τους πάντες. Οι κυβερνητικές δυνάµεις από την 21 Μάη τις 28 Μάη έπειτα από µια εβδοµάδα άγριων µαχών, που έµεινε στην ιστορία ως - Ματωµένη Εβδοµάδα -Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων σκοτώθηκαν 30.000 από άλλες πηγές 100.000 Πολλοί από τα περίπου 2 εκ κατοίκων που πρόλαβαν αυτοεξορίστηκαν οι περισσότεροι ωστόσο έλαβαν την ευγενική µεταχείριση του κράτους µε προγραφές και εξορίες -µόλις 7000 ανέρχονται οι εξόριστοι στη Ν Καληδονία- που έδειξε ότι στο σκοπό του να καταστείλει µια εξέγερση δεν διστάζει να συµµαχήσει µε τους εχθρούς του και ενώ οι Γάλλοι στρατιώτες αρχικά δεν πυροβολούν µετά βιαιοπραγούν σε γυναικόπαιδα µε τη λογική του όχλου και της ανωνυµίας που δίνει ο στρατός και δικαιολογεί τα εγκλήµατα εν καιρώ πολέµου έφτασαν σε τέτοια παράκρουση που γκρέµισαν µετά τα περισσότερα κτίρια ξαναχτίζοντας ολόκληρες συνοικίες στο Παρίσι ώστε σε επανάληψη της εξέγερσης να µπορούν να εισέρχονται οι άµαξες µε τα κανόνια για την εύκολη καταστολή αφού και ο στρατός που έφτιαξαν οι εξεγερµένοι Κοµµουνάριοι µάτωσε τους κυβερνητικούς .Κατά τη γνώµη µου η κοµµούνα έκανε δύο µεγάλα καίρια λάθη αναλώθηκε σε εκλογές ενώ υπήρχαν ήδη επιτροπές διαχείρισης χρονοτριβώντας χωρίς να ανοιχτεί η εξέγερση και σε άλλες πόλεις δηµιούργησε µιαπό λη -κράτο ς χωρίς συµµάχους απέναντι σε ένα πανίσχυρο αλλά εχθρικό στρατό που ηττηµένος χτύπησε τους επαναστάτες θεωρώντας αυτούς υπεύθυνους για την ήττα και τη συνθηκολόγηση βασικό ρόλο έπαιξε ότι δεν έγιναν εκτεταµένες απαλλοτριώσεις για παράδειγµα δεν εθνικοποιήθηκε η κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας πράγµα που οδήγησε σε πείνα και έλλειψη ανεφοδιασµού όπλων και τροφίµων των πολιορκηµένων Κοµµουνάριων. Ωστόσο µένει φωτεινό παράδειγµα των εργατικών εξεγέρσεων και εµπνέει νέες γενιές επαναστατών.

Saghi